Op 23 september 2025 werd door de Kamer van Volksvertegenwoordigers het kunstwerk Basilica dei Santi Giovanni e Paolo van Friedrich von Nerly teruggegeven aan de Stiftung Preussischer Kunstbesitz in het bijzijn van de Duitse ambassadeur, de heer Martin Kotthaus. U kan mijn integrale toespraak hieronder terugvinden. 

Op een zondagochtend, drie weken geleden, tikte ik onverdroten een zondagsmijmering neer onderwijl Marcel in mijn arm aan het wriemelen was en Els boven gederfde slaap inliep, toen mijn iPhone opflikkerde aangevend dat niemand minder aan mijn lijn hing dan de man die zich tot voor kort mijn burgemeester en mijn voorzitter mocht noemen. Die belt me op zondagochtend doorgaans niet dus rees de vraag of er zich een botsing aandiende tussen de wetgevende en de uitvoerende macht die acuut diende geregeld. Mocht Montesquieu nog onder ons zijn, zou ik hem na deze inleiding zeker onder mijn lezers mogen rekenen.

Beschouwt u mij maar als ingewijde in het thema ‘jeugd van tegenwoordig’. De voorbij weken duwde ik mijn favoriete brokje van dat mensensoort kilometers door onze koekenstad, over alle pleintjes, door alle steegjes. Tot grote tevredenheid van beiden.

Ik was gisteren voorwerp van een manifeste daad van discriminatie. Even inleiden past in deze.

Bij de aanvang van de plenaire vergadering van 18 september 2025 gaf ik volgende toespraak: 

Eén van de talrijke baten van het jonge vaderschap situeert zich op het vocale vlak. Ik zing weer, wat al lang nog amper het geval was. Niet dat er terzake enige vaardigheid moet vermoed worden maar mijn éénkoppig publiek blijkt weinig eisend, onder meer bij gebrek aan referentiepunten.

 

Zoals hier vorige week al gesteld, dreigen verwijzingen naar slaapkameravonturen deze rubriek te voeren op een gevaarlijk hellend vlak dat dient gemeden.

De wijze regel om nooit uit het bed te praten, lap ik nu even aan de sandaal weze het met passende behoedzaamheid, voeg ik daar verwachtingen temperend aan toe.

‘We maken er een dag van 1000 kusjes van’, besloten de jongste (hij dus) en de oudste (ik dus) hun ochtendbabbeltje, waarbij de oudste de jongste de vraag stelde hoe ze de dag zouden doorbrengen, die oudste ook aanvullend zelf de mogelijkheden opperde en daaruit ook zelf bovengenoemd besluit trok. Het mondje van de jongste vormde een lachebekje, de oogjes sloten zich daar bij aan en dus besloot de oudste dat er een akkoord in het verschiet lag. De mama haalt boven de nachtonderbrekingen in, vandaar dat de jongens de ochtendshift voor hun rekening nemen, maar zij kan zich vast vinden in het hier beneden afgesloten vergelijk. Tot haar goedkeuring betreft dat uiteraard slechts een voorlopige besluit.

Een waarschuwing past hier als inleiding. In deze mijmering speelt onze jonge spruit slechts een figurantenrol, hoezeer ik besef daarmee menigeen teleur te stellen. Weest gerust, hij duikt later nog veelvuldig op, vandaag staat evenwel een oude spruit en vedette.