Voetbal is niet Groen

Voetbal is niet Groen

Vreemd dat een politicus van Groen in de voetbalsport politieke inspiratie zoekt, want dat milieu staat symbool voor alles waar Groen tegen van leer trekt. (Uit Doorbraak september 2013)

 

‘Was di Rupo maar een Rode Duivel’, schreef Kristof Calvo gisteren in De Standaard. Het Groene kamerlid bepleit een nieuwe belgitude, die inspiratie vindt bij de Rode Duivels. ‘Politici houden best een beetje afstand van het voetbal’, lezen we. ‘Het spelletje is te mooi om te instrumentaliseren. Toch moeten we ook iets leren van onze jonge Duivels, ook politiek en maatschappelijk.’ Heel erg consequent klinkt het allemaal niet, zeggen dat de politiek moet wegblijven van voetbal om er dan een hele politieke recuperatietheorie aan op te hangen.

 

Dat Calvo de nationalistische toer opgaat, verraadt al een opvallende ideologische rekbaarheid. Maar wat nog meer verbaast, is dat een kamerlid van Groen blijkbaar vindt dat voetbal ook een maatschappelijke vertaling verdient. Behalve het veld is er namelijk niets Groen aan voetbal. Als Calvo voetbal nuttig acht om er politieke en maatschappelijke lessen uit te leren, dan nemen we aan dat hij zich niet beperkt tot die aspecten die in zijn verhaal passen.

 

Bij voetbal, net zoals bij elke sport, telt alleen het resultaat. Alle aandacht gaat naar de winnaars, voor de verliezers zijn we staalhard: ze degraderen zelfs. De vedetten krijgen alle aandacht; wie wat achterop blijft, wordt genegeerd.

 


In voetbal is geen sprake van herverdeling


 

In voetbal is er geen sprake van herverdeling. Op het einde van het seizoen moet Anderlecht geen belasting betalen in de vorm van het afgeven van behaalde punten, die dan worden overgeheveld naar minder fortuinlijke ploegen als Beerschot bijvoorbeeld. Wie met 4-0 wint, krijgt de volle drie punten en mag die onbelast toevoegen aan het al eerder verworven kapitaal. De verliezer krijgt niets. Keihard.

 

Fouten worden bestraft, desnoods met radicale uitsluiting. Geen alternatieve straffen, geen gedoe bij een strafschopfout of de betrokken verdediger misschien een moeilijke jeugd heeft gehad en verzachtende omstandigheden kan inroepen. Blijft een fout onbestraft, dan huilt de massa langs de zijlijn voor gerechtigheid, te weten de consequente sanctionering van wie de regels overtreedt. Zero tolerance is de regel.

 

De concurrentie is moordend en een elftal telt slechts elf spelers. Als iemand doorstoot tot de eerste ploeg, dan moet iemand anders er onverbiddelijk uit. Het lieve ‘iedereen mag meedoen’, is geen optie. Wie niet voldoet, wordt naar de bank verwezen en mag niet meespelen. In de jeugdreeksen heerst een strikt selectiesysteem waarbij de minder talentrijken de elitegroep moeten verlaten en zich voegen bij andere kneusjes. Wie door ongeluk invalide wordt, wordt uit het wereldje verwijderd.

 

De voetbalwereld denkt ook in strikte wij-zij-termen. Degenen op het veld die niet voor ons zijn, zijn tegen ons. Geen bruggenbouwers tussen de twee ploegen gewenst, streven naar verzoening vormt een fundamentele inbreuk op de basisfilosofie van het spel. Eigen Ploeg Eerst is een onbetwiste wetmatigheid. Solidariteit bestaat, maar uitsluitend met de wij-groep. Wie een mooie voorzet geeft aan een tegenstander om te scoren, wordt uit de ploeg gezet, door de pers zwaar aangepakt en door de eigen aanhang weggehoond. Hulp verlenen als tegenprestatie aan iemand van de zij-groep heet omkoperij en leidt tot schorsing.

 

Ploegen worden puur met geld samengesteld. Spelers zijn koop- en verkoopwaar, waarbij de centen de alles dominerende waarde uitmaken. Van enige beperking van toplonen is geen sprake en wie niet voldoet wordt naakt ontslagen. Mensen worden behandeld als afvalproducten wanneer er wat sleet op komt. Succesrijke kapitalisten kopen en verkopen zelfs volledige ploegen zonder dat vragen worden gesteld naar de herkomst van hun omvangrijke kapitalen.

 

De hele voetbalwereld is ook doordrongen van reclame en commercie. De consumptiemaatschappij wordt er gestimuleerd en verheerlijkt. 

 

We houden er mee op, want worden er zelf een beetje mistroostig bij. Deze opsomming volstaat om vast te stellen dat zeker een politicus van Groen elke maatschappelijke vergelijking met de (voetbal)sport moet mijden als de pest want een vuiger kapitalistischer milieu dan dat waarin iemand als Vincent Kompany actief is, bestaat er niet. We zwijgen dan nog over het dominerende nationalisme dat er heerst.

 


 

Verschenen op Doorbraak.be op 11 september 2013 , hier geplaatst op 15 oktober 2015.

 

Foto: Een groen voetbalveld.

 

TIP: Dankzij internet kunnen wij ook veel mensen bereiken buiten de klassieke media om. Help daarbij en deel dit artikel. Gewoon op de knop hieronder drukken.